Ok. WIDMO 2020 wypatroszyło zjawę 2019 [sic!], przejmując tytuł najgorszego roku, jaki udało nam się zasypać piaskami czasu, lub może lepiej: zalać betonem, mieszanym nie z wodą, lecz z płynem do dezynfekcji rąk. Jak jednak wiadomo, to co złe trzeba wspominać, traumy przerabiać, a bolące miejsca na ciele nieustannie dotykać, lizać i uciskać, żeby sprawdzać, podrażniać, ale i przygotować organizm na nowe, być może jeszcze gorsze. Dlatego też podsumowując minione, zorganizowaliśmy wystawę, której wyjściowymi punktami były widmo, hauntologia, ogólny bilans oraz pewna organizacja z serii tych filmów popularnych tych, które stanowią coś w rodzaju zwierciadła zbiorowej wyobraźni.

NA SZCZYCIE PIRAMIDY STOI OBCY 👽

Zaczyna się od loopa, feedback wędruje z powrotem do maszyny, która reguluje kolejną informację wysyłaną w obszar realnego. Feedback ten nie został zbudowany na postawie pustki, powstał z poprzedniego zbioru informacji o świecie zewnętrznym, sam on w sobie jest czymś w rodzaju pobożnej prośby, kierowanej w stronę rzeczywistego, to, że odbiera i nadaje mu materię maszyna, jest wynikiem akceptowania różnorakich regulaminów dotyczących rozporządzania danymi, owe regulaminy tj. prawa czy licencje użytkowania, systemy wykorzystujące informacje użytkowników w celu ulepszenia usługi (np. służba zdrowia), nie są elementami stałymi, są płynnym ukrytym sitem, które filtruje informacje, posługując się nimi w dowolny sposób, jednak najczęściej dokonuje permutacji, mieszając i zmieniając poszczególne komórki w nieskończonych dokumentach. Tylko jeden system jest zdolny do wytworzenie w pełni czegoś, co dzisiaj nazywamy hiperstycją (hyperstition), która w przeciwieństwie do zabobonu, właśnie dzięki informacji zwrotnej wchodzi w obszar realnego, pozwalając na formułowanie teraźniejszości nie na podstawie potrzeb, ale na podstawie pragnień.

[1]

Jasne jest współcześnie, że widmo jest aberracją mającą swoje korzenie w asamblażu, bezczasowa konstrukcja, łączenie gotowych obiektów czy rozłączanie i scalanie jedynie ich części doprowadziło do współczesności. Wiemy jak dostrzec wynaturzenia szyte nićmi koncepcji i wniosków, na wyławianie i rozkładanie na czynniki pierwsze chimer i golemów, można zdecydowanie byłoby poświęcić całe życie, lub tak zwaną karierę, jednak czy istnieje coś jeszcze poza dostrzeganiem i wskazaniem palcem kulejących, potworności maszerujących w realnym, czy strumieniujących się bezpośrednio do naszej pamięci, otóż istnieje i ma się współcześnie dosyć dobrze, co można dość łatwo zaobserwować śledząc losy na przykład hyperpopu.

Hyperpop, w przeciwieństwie do gatunku jungle, który swego czasu został uznany za anty-hauntologiczny, nie działa na zasadzie krytyki, jest on natężoną, przesterowaną i zniekształconą wersją informacji wyjściowej, lustrem kierowanym prosto w twarz meduzy, które to jednak nie jest obiektem w złotej ramie, krystalicznie czystym obrazem, jest przedmiotem pochodzącym z gabinetów osobliwości, tanim znakiem dostarczonym przez system, w którym się narodził.

[2]

Możliwością wyniesienia zabiegu znaku do stanu hiper, jest więc dostarczenie krytyki (możliwością nie funkcją wpisaną w każdy tego rodzaju zabieg) na zupełnie innym poziomie niż zwykła anarchia wobec porządku. Wynika to bezpośrednio z działania kapitalizmu, który nie posiada inherentnych praw moralnych, jako totalność, potrafi dostarczać to co jest w centrum pragnienia, co za tym idzie manifestować zarówno największy horror jak i spełniać najszczytniejszy cel, w obu przypadkach oczywiście eksploatując poszczególnych użytkowników tego systemu, ponieważ eksploatacja jest metodą wpisaną w jego rdzeń. Wynika to również z faktu, który zauważa Mark Fisher, mianowicie wpisaną w kapitalizm postawę antykapitalistyczną podkreśla to, pisząc, że raz za razem złoczyńca w hollywoodzkich produkcjach okazuje się złą korporacją. Istnienie owej złej korporacji, zostało przywołane właśnie za pomocą działania hiperstycji, manifestując pragnienie (właściwie obawę, która działa na podstawie podobnych założeń) istnienia. Dawnymi hiperstycjami będą więc latające po niebie statki, czy nieco nowszymi seks-roboty, które zastąpią pracownice i pracowników seksualnych, jednak to, co się wydarzy jest jedynie obrazem pożądania tego co zawarte wewnątrz jednostek dostarczających feedback.

[3]

Oczywiste jest więc to, że piramidy zbudowały siły pozaziemskie. Na szczycie każdej piramidy stoi obcy, czy jest to zwykłe MLM, czy piramida żywieniowa (ta starsza wersja, z mięsem jako najważniejszym), nie bez przyczyny abdukcje narastają z roku na rok, obcy głodnieje, jednak odczytywałbym to raczej jako sugestię, lekkie skinięcie głowy w stronę cywilizacji ludzkiej. Według zasady jak na ziemi tak i w niebie projektowaliśmy potrzebę gromadzenia bydła, tworząc zaawansowane technicznie obozy zagłady, które wyposażone były jednocześnie w niezbędną maszynerię zapładniającą, jak i ostateczne rzeźnie, tak możemy się domyślać, że podobny wzór działania mają bezpośrednio wyższe manifestacje inteligencji. Dlatego nie powinno nikogo specjalnie dziwić zamienne stosowanie słowa człowiek i owca, ani redukcja jakości paszy dostarczanej ludzkości, ostatecznie, wyjściowym czynnikiem regulującym musi być przecież cena za kilogram, a tylko skrajnie zapatrzeni na własne ręce antropocentrycy mogą jeszcze twierdzić, że ludzkie mięso musi być przecież coś warte. Pytanie tylko, czy w momencie głodu, pożresz bliźniego, ponieważ co może być dziwne dla anarchistycznych wizji rewolucyjnych eat the rich już nie zadziała, ponieważ szczyt piramidy jest pusty, a cała jej struktura jest sterowana zdalnie, przez sieć połączeń zawartych w twardych kamiennych blokach, które zdają sobie sprawę, że nożyce do cięcia chrząstek i kości nie przetną jej twardej chłodnej materii.

- Dominik Urbański